Fundament zachodniej cywilizacji

Alba pisze:

A tutaj mi się kojarzy ten słynny ostatnio antychrześcijański film hiszpański (wiadomo, że neofici są zawsze najbardziej gorliwi) „Agora”, w którym to symbolizująca światło i wiedzę neoplatońska filozofka Hypatia wygłasza subtelne tyrady o naturze Bóstwa – za co zostaje dosłownie rozerwana na strzępy przez chrześcijańską dziką tłuszczę, symbolizującą, oczywiście, religijną ciemnotę i nietolerancję. Ktoś ma wątpliwości, że taki obraz nie utrwali się w świadomości ogółu?

Alba pisze:

Nawiasem mówiąc, długo uważałam filozofię za nieco „podejrzaną” w aspekcie mojej wiary – jako taką dyscyplinę, która zdecydowanie więcej stawia pytań, niż daje na nie jednoznacznych odpowiedzi. Dopiero ks. Stolarski przekonał mnie, że jest inaczej. 🙂

Alba pisze:

Bardzo ciekawe ujęcie owej kulturotwórczej roli chrześcijaństwa można znaleźć (w lżejszej formie)w klasycznej już dziś powieści Waltera Millera „Kantyczka dla Leibowitza” – gdzie w świecie po wojnie nuklearnej znowu, tak jak w średniowieczu, to Kościół podejmuje misję ocalenia tego, co się da. Co znamienne, w drugiej części powieści, napisanej po ponad 30 latach, autor jest już znacznie bardziej krytyczny wobec chrześcijaństwa (przez co zresztą i książka jest znacznie słabsza) – w czym można widzieć zarówno przejaw ewolucji jego własnych poglądów (gdy pisał część pierwszą, był zachwyconym konwertytą na katolicyzm:)) – jak i, szerzej, przejaw zmian, które zaszły w tym czasie na Zachodzie.